Respons op Praktijkprikkel ‘Medicatieverificatie met belemmeringen’

Om van elkaar te leren stelt VMI regelmatig vragen in Praktijkprikkels. In de Praktijkprikkel ‘Medicatieverificatie met belemmeringen’ legden we jullie de volgende vragen voor: Hoe voeren jullie medicatieverificatie uit bij mensen met een licht verstandelijke beperking? Zijn deze patiënten in de praktijk goed te herkennen?

VMI ontving hierop vier reacties. Vanuit twee ziekenhuizen kwamen reacties over de wijze van medicatieverificatie bij patiënten met een licht verstandelijke beperking of bij patiënten waarbij het om andere redenen – denk aan cognitieve achteruitgang – lastig is om een medicatieverificatie uit te voeren. In beide ziekenhuizen betrekken ze, indien mogelijk, een familielid of begeleider bij de medicatieverificatie bij deze patiënten. Daarnaast ondernemen de ziekenhuizen andere acties, zoals:

• voorafgaand aan de medicatieverificatie in de naslag kijken of er aanwijzingen zijn voor verminderde cognitie
• opvragen actueel medicatieoverzicht bij patiënten die uit een instelling komen
• toestemming vragen Landelijk Schakelpunt (LSP) als deze er niet is 

De andere twee respondenten gaven een reactie op de Praktijkprikkel zelf. Een apotheker vindt dat elke patiënt verplicht zou moeten zijn om medische gegevens te delen met zorgverleners. Zonder een compleet overzicht is het lastig om goede, passende zorg te leveren. Bovendien krijg je als zorgverlener soms een verantwoordelijkheid die je niet voor de volle 100 procent kunt dragen. De andere respondent stelde de vraag of de patiënt in de casus de geneesmiddelen in eigen beheer heeft en als dat zo is of dit niet de oorzaak van het probleem in de casus is. Deze vraag kan VMI niet beantwoorden, omdat VMI deze informatie niet heeft. VMI vindt dat ook bij een patiënt die geneesmiddelen in eigen beheer heeft, altijd een medicatieverificatie moet plaatsvinden. Van een patiënt kan en mag je niet verwachten dat die weet welke medicatie hij/zij moet stoppen voor een bepaalde ingreep. Daarnaast is het voor de behandelend arts en ook voor de apotheker essentieel om te weten welke medicatie een patiënt gebruikt. Zonder deze informatie is het lastig of zelfs onmogelijk om te komen tot een kwalitatief goede en veilige farmacotherapie.